De Bomenridders Dordrecht hebben voor het eerst bij de bezwaarschriftencommissie van de gemeente gezeten over een door ons ingediend bezwaar tegen een door de gemeente aan zichzelf verleende vergunning. Hoe gaat zo iets?
Wij lezen in Dordt Centraal dat er vergunning is aangevraagd voor de kap van één linde in de Willem Marisstraat, Krispijn. We gaan kijken om welke boom (één linde? Welke?) het gaat. Fietsend in een lege straat valt niet te ontdekken welke linde in de lange rij die de straat rijk is er zo slecht aan toe is dat ie kaprijp zou zijn. We begrijpen het voorlopig niet.
Dan verleent het college vergunning. We vragen bij de Omgevingsdienst de vergunning met achterliggende stukken op. We vallen van de ene verbazing in de andere. De vergunning is verleend, ofschoon de gemeente volgens de beoordeling in een tabel op basis van eigen criteria voor ‘behoud’ zou moeten kiezen — en die criteria maken kappen makkelijk. Toch verleent de gemeente vergunning aan zichzelf omdat de wethouder een toezegging heeft gedaan aan nabije bewoners. Omdat die bij voorkeur in hun voortuin zitten en daar ‘s zomers last hebben van honingdauw.
Honingdauw is suiker als plakkerig restproduct van ijverige bladluizen die vooral de blaadjes van de linde leegzuigen om de eiwitten. Die blaadjes bevatten weinig eiwit en veel suiker, dus die suiker poepen de luizen uit. De zwaartekracht dumpt die troep in de tuintjes. Vooral als mensen graag buiten zitten, en met een beetje verkeerd staande wind, verstierd die rommel het genoegen van die mensen om lekker buiten voor het eigen huis te zitten.
Tsja, wat nu? We gunnen die bewoners een aangename zomer, zonder plakkerige troep waar ze iedere dag last van hebben. Maar moet daarvoor die linde wijken? Kan dat ook minder ingrijpend? Iedere boom in de stad heeft een functie die door de klimaatcrisis alleen maar belangrijker wordt. Iedere boom in zo’n straat is onderdeel van een leefgebied voor insecten, vleermuizen en andere planten. Het aanzicht van de straat wordt verminkt als je één boom weghaalt.
We hebben bezwaar gemaakt en dat werd vorige week behandeld in een digitale zitting. We hebben ons op inhoudelijke argumenten beroepen, maar ook op juridische: de gemeente houdt zich niet aan zijn regels, de gemeente schept een precedent om overal in de stad beschermde bomen die ook honingdauw of iets anders parasitairs vertonen weg te halen, een wethouder heeft zich aan de wet te houden, dus bedenk iets dat wèl binnen de wet en je eigen regels past. Zoals het aanpakken van de bladluis, oorzaak van de hinder, met biologische bestrijding (biobestrijding.nl). Larven van lieveheersbeestjes zijn dol op bladluizen, effectiviteit 70–80%.
Vanaf 4 april zal de commissie laten weten wat ze het college van b&w adviseren te doen met de verleende vergunning. We wachten dat met gerust hart af. Zodat we daarna samen met de bewoners en de gemeente gaan zoeken naar een oplossing voor het honingdauw-probleem met behoud van de linde. Honderd procent weg gaat het probleem niet, maar levende wezens, zoals bomen, hebben óók ruimte nodig. Daar blijven we voor strijden.
Lees ook het AD artikel: ‘Kap Linde Krispijn vormt gevaar voor alle Dordtse bomen’