Een gedicht van Marieke van Leeuwen
Essenhof
9 december 2022
treurcypres
ik volg jullie die troost zoeken
mijn takken buigen zich als de
afhangende schouders van rouwenden
maar mijn kroon beweegt naar
de hemel en reikt naar het licht
ik groei grillig zoals het leven is
heb geen dorens uit verdediging
ik maak mij breed en weeklaag
ruis en fluister in de wind
de namen en de jaren
op de stenen bij de graven
op de aarde, in de muren
van de urnentuin
ik zie over de geschoren haag
de oude ronde aula met de vele ramen
waar herinnerd en gehuild wordt
en rechts de bomenrijke laan
langs de witte muur met vlinders
die uitziet op de lichte plaats
van zware gedachten en afscheid
achter mij rusten de verhalen
van beminden uit Armeniё
links liggen zij, geboren
in Kabul of Istanbul, allen
die hun toekomst moesten vinden
in dit lage verre land, verderop
de steen met namen van
de jongens en een meisje
die hun leven gaven en niet hier
maar in de vreemde zijn begraven
en dicht bij mij de kinderen
veel te vroeg ontslapen
met beertjes, autootjes en lampjes
gipsen engeltjes op stenen dekens
bij hen ben ik onhandig groot
en groei mistroostig verder