Skip to main content

Een gedicht van Marieke van Leeuwen
Essenhof
9 decem­ber 2022

treur­cy­pres

 

ik volg jullie die troost zoeken
mijn takken buigen zich als de
afhan­gende schou­ders van rouwenden
maar mijn kroon beweegt naar
de hemel en reikt naar het licht
ik groei grillig zoals het leven is
heb geen dorens uit verdediging
ik maak mij breed en weeklaag
ruis en fluis­ter in de wind
de namen en de jaren
op de stenen bij de graven
op de aarde, in de muren
van de urnentuin

ik zie over de gescho­ren haag
de oude ronde aula met de vele ramen
waar herin­nerd en gehuild wordt
en rechts de bomen­rijke laan
langs de witte muur met vlinders
die uitziet op de lichte plaats
van zware gedach­ten en afscheid

achter mij rusten de verhalen
van bemin­den uit Armeniё
links liggen zij, geboren
in Kabul of Istan­bul, allen
die hun toekomst moesten vinden
in dit lage verre land, verderop
de steen met namen van
de jongens en een meisje
die hun leven gaven en niet hier
maar in de vreemde zijn begraven

en dicht bij mij de kinderen
veel te vroeg ontslapen
met beertjes, autootjes en lampjes
gipsen engel­tjes op stenen dekens
bij hen ben ik onhan­dig groot
en groei mistroos­tig verder

Marieke van Leeuwen