Skip to main content

BLIJFBOOM 

 

ochtend­ne­vel  

voeten sloffen in opgestuwde 

populie­ren­sneeuw 

zoeken naar iets dat het hoofd  

drijvende houdt 

 

         boomrid­ders verze­ke­ren 

         wijkbo­men zijn blijf­bo­men 

         met worte­len en thuis-zijn-gedach­ten 

         met koolzuur­as­si­mi­la­tie 

         want een goede buur geeft lucht 

         uit licht 

 

voeten voeren weg van pluis 

leiden ogen naar water­ci­pres 

oosters wijs zijn zuilkroon, theerode  

stam, ribbe­lig als mammoet­huid 

zichzelf langs  

een hollandse kreek  

 

mijn brons­kleu­rige armen 

omhel­zen de vezelige stam 

vage harsgeur 

zon breekt door, voeten 

blijven klam 

missen balsem uit kinder­tijd 

 

          maar boomrid­ders beloven 

          na blijven komt bloeien