Wij Bomenridders Dordrecht beïnvloeden het bomenbeleid van gemeente, projectontwikkelaars, woningcorporaties en zeker ook tuineigenaren waar bijzondere bomen in staan. Zodat ons stedelijke bezit aan monumentaal groen ten minste overeind blijft en niet alleen binnen de Singel. Bomenbehoud en uitbreiding van bomenareaal zijn immers een essentiële sleutel naar het klimaatbestendig maken van ons eiland. Daarom spreken we in bij de gemeente (4 juni in raadscommissie Fysiek) als de actualisering van de Bomenlijst 2016 naar een nieuwe Bomenlijst ‘2020’ aan de orde is. En we toetsen ter plekke op aanvragen voor kap- of verplaatsingsvergunningen voor de (in onze ogen veel te weinige) bomen die onder het beschermingsregime vallen van de Bomenverordening en die Bomenlijst.
Als we naar aanleiding van zo’n aanvraag voor kap (vaak van de gemeente bij zichzelf, hoezo onafhankelijk?) ter plekke komen, ‘bemoeien’ omwonenden zich er meteen mee. “Waarom staat u naar onze bomen te kijken? Is er iets mee dan?” Als we ons bekend hebben gemaakt als Bomenridders Dordrecht is er vaak opluchting: “Ah, we staan er niet alleen voor als buurt, om deze voor ons enorm belangrijke bomen, koste wat het kost, te behouden!”. Soms ook zijn de buurtbewoners nog strijdbaarder en feller dan wij: “Jullie denken er nog over om bezwaar te maken tegen deze voorgenomen kap? Nou, ik heb al een bezwaarschrift ingediend en een voorlopige voorziening bij de rechtbank aangevraagd, want je weet het hier maar nooit. Voor je het weet zijn ze gekapt en is het: sorry, beetje te voortvarend geweest.”
We vragen altijd netjes de achterliggende technische informatie op. Dan krijgen we een rapport waaruit zou blijken dat “boom 1 inmiddels een gevaar is voor de tegenoverliggende woningen, zodat boom 2, vergroeid met boom 1, ook niet te handhaven is; boom 3 is sowieso te slecht en dus nemen we, vanwege het risico van omvallen ook meteen boom 4 en 5 mee.” Dat noemen we kaalslag.
Waar we de komende tijd echt aandacht voor willen is het verschil tussen de systeemwereld van die technische informatie en de belevingswereld van de mensen (en de bomen!) in de stad. De systeemwereld redeneert vanuit risico’s en aansprakelijkheden, (veronderstelde) resterende levensduur, het vermijden van toekomstige beheerkosten. De belevingswereld van omwonenden is: “we hebben deze bomen groot zien worden, ze zijn deel van ons leven hier, we willen best zelf meehelpen om ze overeind te houden, onze kinderen weten niet anders dan dat die joekels hier staan. Laat ons meedenken over hoe we ze kunnen redden, al is het maar voor de komende tien jaar.”
Het wordt tijd dat de belevingswereld wint van de systeemwereld.
John Steegh
@johnsteegh
Eerder gepubliceerd op Het eiland van Dordrecht, natuurlijk groen en duurzaam.